Hardcore Will Never Die, But You Will – is één van de beste platen van 2011. Nu vraag je je misschien wel af, ‘Zeg eens dikke veggie, wie ben jij om op zaterdagmiddag out of the blue de zelfverklaarde muziekgoeroe uit te hangen, en ons te vertellen waar het op staat in de hedendaagse muziekwereld?’
Maar dat is helemaal mijn bedoeling niet, lieve lezers (zijnde mijn moeder & zussen, drinkebroers van de lange tafel in café de Cosa Nostra, missus Jolien Van Varenbergh, de zichzelf googlende Tom Barman, de familie Huylebroek, en een handvol Brazilianen die af en toe op mijn blog belanden omdat ik nu eenmaal een SEO-Meister zonder weerga ben).
1994: The Year Punkrock Broke
Sterker nog. Op muzikaal vlak ben ik ergens blijven steken in 1994. Niet zo zeer omdat zotte Kurre, de getroubleerde blonde troubadour van Nirvana, hem dat jaar naar de filistijnen schoot.
Wel omdat 1994 te boek staat als het jaar waarin De Grote Drie zich aan de wereld openbaarden. 1 februari 1994. Green Day maakte het fantastische Dookie. Vijf oerdegelijke singles zullen de band voorgoed naar de hoogste regionen van de alternatieve hitlijsten katapulteren. Later zal Billie Joe Armstrong zijn smoel vol mascara smeren, maar dergelijke midlifecrisisfratsen heb je nooit helemaal in de hand.
I’ve got pockets full of kleenex and lint and holes
Where everything important to me
Just seems to fall right down my leg
And on to the floor
My closest friend linoleum
Linoleum
8 April 1994. The Offspring geeft een hele generatie puisterige pubers een gezicht met het onsterfelijke Smash. 19 juli 1994. NOFX zorgt er voor dat aan linoleum ruiken nooit meer hetzelfde zal zijn na Punk in Drublic. Toon me een betere punkrocksong dan The Brews, en ik toon je een pathologische leugenaar.
Het Lego Wolfpack kasteel
Ten tijde van dit alles zat ik natuurlijk nog in mijn eigen kak te graaien. Niet letterlijk dan, want ik liep toen toch al weer zeven jaar op deze mistroostige aardkloot rond. En anno 1994 had ik wel al wat andere zaakjes te regelen dat met mijn uitwerpselen te jongleren. Het Lego Wolfpack kasteel in elkaar steken, om maar een voorbeeld te geven.
The Wolfpack is a feared group of renegades. They won’t let anything or anyone stop their quest for riches.
Maar enkele jaren later zullen wijze mentoren me deze baanbrekende punkrockplaten onder de neus schuiven. Meneer Ost, de sympathieke leerkracht Frans, zal tussen twee werkwoordvervoegingen door zeggen: ‘Hoed je voor de vuile punkers van de Handel en hun geschenken.’ Maar dergelijke waarschuwingen sla ik in de wind — want neem het van mijn missus aan: de dag dat deze tegendraadse aap iemands raad opvolgt, zal nog niet voor morgen zijn — en gretig haal ik het muzikale paard van Troje binnen. Nog geen halfjaar later zak ik van de Wiskunde-afdeling naar de Moderne Talen.
Tot op vandaag zijn wetenschappers nog niet helemaal overtuigd of er een correlatie bestaat tussen deze zwalpende studieresultaten en de teringherrie. In elk geval betekende deze plotse ommezwaai in mijn studiecarrière geen onoverkomelijk verlies. Er is afgelopen 26 jaar veel aan mij verloren gegaan, maar een burgerlijk ingenieur zat daar niet meteen bij.
Flamenco & Method Man
In de Latijn-Moderne Talen voel ik me al snel in mijn sas. Terstond word ik opgenomen door toffe kerels zoals Manuel Cano Ruiz, een gitano die flamenco speelt alsof het hellevuur door zijn knuisten brandt, Kevin, een jongen die op vlak van humor de hele stal Woestijnvismongolen het nakijken geeft, en Jason, de man die me inwijdt in de diepzinnige poëzie van Method Man en de RZA, waarvoor mijn eeuwige dank.
Tussen het instuderen van Latijnse naamvallen, op de vuist gaan met gabbers van johnnykot de Promille, en het Donald Duck weekblad lezen door, laaf ik me aan hoger vernoemde platen, als ware ik Gunther Levi van De Romeo’s in café De Manke Kiek op een stevige zaterdagavond.
Simpel gesteld: met Dookie, Smash en Punk in Drublic zal het leven nooit meer hetzelfde zijn. Al kan het feit dat ik toen de grietjes en de goedkope pintjes van vzw ’t Koerken ontdekte, ook wel een klein aandeel gespeeld hebben in deze plejade van sentimentele nostalgische bullshit.
Mogwai
Tussen het brengen van plengoffers aan Green Day, The Offspring en NOFX door, was er natuurlijk ook altijd plaats voor andere muziek. Tupac Makaveli Shakur, Robbie Williams, Tomatito, Cannibal Corpse, en, pourquoi pas, Kelly Clarkson, om maar enkele habitués uit mijn Sony stereo op te noemen. Maar zelden was er een band die zo een luisterrijke soundtrack aan mijn, niet bijster veel voorstellende, bestaan gaf als Mogwai.
Het Schotse postrockcollectief grossiert al jaren in gestoord luide, atmosferische, in weemoed gedrenkte platen. Niet zelden geven deze prachtschijven je het onbehaaglijke gevoel dat je zonet een familieverpakking scheermesjes ingeslikt hebt. Vaak zijn ze het deken dat je nodig hebt in slapeloze Siberische nachten.
Het Gwendolyn Rutten-gevoel
In mijn onvergetelijke kotjaren was hun Friend of the Night vaste prik na een avondje uitgaan. Iedere nacht dus, buiten die keer dat hevige schijterij me drie dagen aan mijn ziektebed gekluisterd hield. Even de luidsprekers opendraaien, mijn verloederde rode kop uit het raam hangen, en me de ongekroonde koning van de Karel Van Hulthemstraat wanen. Een beetje het Gwendolyn Rutten-gevoel na een geslaagde Open VLD-Nieuwjaarsborrel, zou je kunnen zeggen.
Daar was niet iedereen in het kotgebouw even blij mee. Margot, de sneaky trut van rechtover mijn deur, om maar een voorbeeld op te noemen. De keren dat kotbaas Kenny, niet weinig onder invloed van Margots lasterpraatjes, dreigde de politie te bellen voor geluidsoverlast, zijn niet op een hand te tellen.
Hoe dan ook. Zondag 2 februari komt Mogwai naar de AB. Ik heb tickets, en de verlichte despoot Bruno Tobback mag vrede in de Aalsterse gemeenteraadspolitiek brengen als achteraf blijkt dat die avond tegenvalt.
Geen zuurkool als ontbijt 