De Greg Van Avermaet in ons

De Indian Summer kriebelt zich een eind weg door de restende oktoberdagen. Aalsterse kleuters skanken op speed in kinderdagverblijf Oogappel. Kale nationalistische gozers jutten de voorpagina’s van de kwaliteitskranten op. Hysterische wallingantische wijven mekkeren er op los in het halfrond. Oproerkraaiers in plastieken vestjes voorspellen weer tramalant in de multiculturele metropool. Schermutselingen tegenover wat er écht toe doet.

Greg Van Avermaet

Want Greg Van Avermaet volgt zichzelf op als Flandrien. Wie anders? In koers draait alles om winnen, maar niemand verliest zo mooi als Greg. De dag dat Van Avermaet nog eens een klassieker wint – hij kaapte op 9 oktober 2011 al eens Parijs-Tours – rol ik de banieren uit. Ik zal heus niet de enige zijn. Met vijftig olifanten en een aapje op onze linkerschouder trekken we door de Lokerse stadspoorten. Robin Williams springt van zijn turbowolk om Prince Ali Ababwa mee te zingen met de fanfare.

Prince Ali – fabulous he – Ali Ababwa!
Genuflect, show some respect!

Bolsjewieken en neonazi’s vallen elkaar broederlijk in de armen. Bart De Wever draait Elio Di Rupo een slobberige tongzoen, terwijl Rudy – ik dacht altijd dat je het zonder “u” schreef – De Leeuw en Karel Van Eetvelt samen uit volle borst Kumbaya My Lord brullen. Tom DeLonge, de gitarist van Blink 182, blijkt plots ritme te hebben. Sterker nog, hij tokkelt de intro van Adam’s Song zelfs geheel zonder fouten. Het kan niet op. Liam en Noel Gallagher verzoenen zich en spelen, voor iemand nog maar de woorden “Blueberry pie” kan prevelen, Acquiesce, Don’t Look Back in Anger en Fuckin’ in the Bushes op de grote mark van Aalst.

Bloemenmeisjes

De hele wereld rockt als een tiet. Het InBev bier vloeit rijkelijk en de bloemenmeisjes dansen. John Peel kruipt uit het graf en draait 28 keer Teenage Kicks van The Undertones. Gewoon Ruben wint De Nieuwe Lichting. De uit Oost-Vlaamse klei getrokken Bildungsroman De jongens uit de Van Hulthemstraat krijgt de Gouden Uil.

Kotbaas Kenny en zijn dikke tante doen me een proces aan wegens laster en eerroof. De literaire criticus Roderik Six honoreert me met vier sterren in Focus Knack en vraagt of ik volgende week donderdag kan komen snookeren. Ik zal nog zien, Roderik. Martin Scorsese, de grootste levende cineast, koopt de filmrechten op. Leonardo DiCaprio vertolkt mij in wat de rol van zijn leven wordt. Hij wint er eindelijk de Oscar voor beste mannelijke hoofdrolspeler mee, en ik leef tot het einde van mijn dagen van de royalties met mijn missus in Sevilla.

Martin Scorsese & Leonardo DiCaprio

Michael Bay stopt met films te maken. De vier aliens die ergens in de herfst van 1993 – omstreeks Zooropa dus – U2 hebben overgenomen, kondigen hun afscheid aan. Vlaams minister van Cultuur, Media, Bierbrouwen en allicht nog zeventien andere dingen, Sven Gatz schrijft een blanco cheque uit voor het toonaangevende online filmmagazine Supercalifragilistic.

Mijn lieve moedertje wordt Beste Hobbykok van Vlaanderen. Honor Is All We Know, het fel geanticipeerde achtste studioalbum van Rancid, blijkt hélemaal niet te sucken. Na 34 dagen gaat Joseph Gordon Levitt eindelijk over Summer en danst hij zich op You Make My Dreams van Hall & Oates door de straten.

Een tiet

Want onthoud mijn woorden: je moet die Greg Van Avermaet niet leren koersen. Leren afwerken tot aan de eindmeet en de eeuwigheid bij de lurven vatten zonder dat Fabian Cancellara en Ian Stannard in zijn zakken komen schijten, dat is dan weer een heel ander verhaal natuurlijk. Maar geloof me vrij, voorjaar 2015 breekt de beer los.

Hij mag hem wel stilaan gaan haasten, die beer. De tweesprong tussen vergaan en glorie is niet groot in deze ballentent die te boek staat als het leven. Je weet wel, de tijdelijke rotzooi waar we het allemaal mee moeten doen. La vie, the life, la vita, livet, das Leben, Yaşam, Амидарал. Enfin, het leven dus.

Een beetje ervaringsdeskundige weet dat het leven voor- en tegenstanders heeft. Voor sommigen vormt ze een tiet om in te knijpen of, voor Celia Ledoux, Kristien Hemmerechts en andere lichtgeraakte pasionaria’s feministische praat op de opiniepagina’s van De Morgen beginnen te brallen, een fluit om aan te trekken, voor anderen een molensteen rond de nek.

Greg Van Avermaet

Schitteren

Maar niet vandaag. Vandaag brandt de zon als een 25 watt gloeilampje op al wie het voelen wil. De wereld is maakbaar als een Rubiks kubus in de handen van Will Smith in The Pursuit of Happiness. Lieve mensen. Knijp in die tiet. Trek aan die fluit. Want iedereen heeft een Greg Van Avermaet in zich. En ooit zullen we hem laten schitteren.

Buitengewoon: de cd-voorstelling

Ooit stonden de zinnen gewoon gebrand vanbinnen in de kop. Ze moesten eruit voor het brein door zijn schedeldak schoot. Dus brandde hij ze op een mixtape. Uitlaatkleppen komen altijd van pas. Want je kan niet elke dag op café zitten tot de kraaien je oogballen komen uitpikken. Noem me een pessimist, maar met twee ogen kom je niet ver. Tenzij je een Canadese mutant met regenererende gaven en klauwen van adamantium bent. De Uncanny X-Man Wolverine dus, opeenhoping cultuurbarbaren.

Gewoon Ruben – Buitengewoon – Een plaat vol contradicties

Buitengewoon – Een plaat vol contradicties

Achttien maanden zijn voorbijgegaan sinds Gewoon Ruben in café de High Chaparral zijn plaats opeiste. Hij heeft ze nooit meer losgelaten. Tien tracks vormen nu de mixtape Buitengewoon – Een plaat vol contradicties. Bijtende rochels gespit over beats van hofleveranciers Tijstikel en The Passion Hifi. Geperst op een blinkend rond schijfje met een grappig gat in het midden. Old school zwart-wit hoes met oranje onderschrift. Noem me een sentimentele ouwe rukker, maar het is mooi dat er nog cd’s gemaakt worden.

Gewoon Ruben, dat live naast Ruben ook nog MC Mad Max met een van zijn 739 klakken op en DJ Turbo Thierry telt, heeft er een drukke zomer opzitten. Het illustere trio ging de boer op in rurale metropolen als Aarschot, Dilbeek, Erondegem, Mere en vast nog wat plaatsen waar het leven tussen vlas en aardkluiten nooit meer hetzelfde zal zijn.

Gewoon Ruben de boer op

27 september 2014 – Cirque Mystic

Vandaag (of beter gezegd twee dagen geleden, iemand moet de procrastinatiegod tevreden houden) zaterdag 27 september 2014, presenteert Gewoon Ruben klokslag 23u00 het kleinood Buitengewoon aan de buitenwereld, of in elk geval de 197 mensen die zich op aanwezig zetten op Facebook, in de Cirque Mystic.

Wachten op Godot voor Rubens trouwe fans, die hun tenten in de Rozemarijnstraat hebben opgeslagen. Nog even en de tapkraan van de Cosa Nostra, geroemd om zijn muziekquizzen, ijskoude Duvelglazen uit de vriezer en obers die te alle tijden hun vriendelijkheid en kalmte bewaren wanneer je zo’n voorgenoemd ijskoud Duvelglas uit je scheve poten laat vallen, gaat het begeven.

DJ Turbo Thierry

Welkom in de club van geen avance

DJ Turbo Thierry en zijn baard warmen de zaal op. Ruben en MC Mad Max ijsberen over het podium als ijsberen waar je geen aai van wil krijgen. Als T-shirts konden spreken, riepen ze “Welkom in de club van geen avance”. Profetische woorden, want Turbo Thierry’s Acer Soundsystem laat het even afweten.

Welkom in de club van geen avance

Mic Check

Traditiegetrouw gaan de vuisten omhoog. De eerste nummers, Rustig en Buitengewoon, sputteren hier en daar een eindje weg. Sleet op de motor door het vele toeren? Of de motor net iets te royaal gesmeerd met ijskoude Duvels de vorige nacht? Of gewoon de Mic Check? Al sla je me dood. Feit is dat vanaf het nummer Alzheimer de woorden op hun plaats vallen.

Gewoon Ruben

Poire Williams

Na het agressieve Absurd eet en drinkt het publiek uit Gewoon Rubens hand. Letterlijk. Bij wijze van gimmick laten de croniqueurs uit Mere enkele flessen Poire Williams aanrukken. Een klassieke Ruben-prank, zo blijkt. De gestookte perensap smaakt voor geen meter. De menigte kokhalst en yours truly bekoopt zijn gulzigheid met harde munt. Opeens lijkt het niet meer zó gek dat Poetin dergelijke shit uit Rusland weert. Off the record: je hebt acht kilo peren nodig om zo één smerige fles eau-de-vie te vullen.

Poire Williams – Poor Public

Contradicties

Na een medley van het onsterfelijke Alver Twaalf en Rubens signatuurlied Dweis, gaat de rapper de emotionele toer op. In het tweeluik Bel Nie/ Bel jongleert hij met contradicties. Een beetje zoals kleinkunstenaar Stef Bos op Tussen de Liefde en de Leegte. Getrapt tussen twee uitersten, overeind gehouden door het woord. Met als verschil dat Ruben niet dwars door de dood heen zingt, maar rapt als een rottweiler. En bier drinkt zoals de koeien water.

Op Gevoel

In Op Gevoel, een oorwurm zonder weerga, geven Ruben en MC Mad Max inkijk in hun zangkunsten. “Een tikkeltje rudimentair”, zou de jury van The Voice opperen. Maar aan echtheid ontbreekt het de Haegensbroers nooit.

Gewoon Ruben ft. Kasper De Moor van Dorian and the Grays

Zoals een beetje cd-voorstelling betaamt, is er plaats voor een special guest. De zanger van Dorian and The Grays komt een woordje meezingen in het over een Tricky’eske beat voortslenterende Stil. Gruwelijk goede beat, trouwens.

De spionkop

De spionkop op de front row fungeert dan weer voor Gewoon Ruben-koor tijdens de triomferende bisronde. Oude Soundcloudhits als het aan de High Chaparral en Eminem schatplichtige Hilbilly Blues, Sombere Dagen en uiteraard Doodgewoon Ruben passeren de revue. MC Mad Max legt sloopbalbestendige backings, terwijl Ruben de ademnood geen kans geeft. DJ Turbo Thierry slingert ondertussen extatische kreten en dito scratches door de zaal.

Sloopbalbestendige backings

Alver Twaalf

Uiteraard wordt publieksfavoriet Alver Twaalf nog een tweede keer opgevist. Het is dat, of hooivorken en brandende fakkels. Stilaan uitgegroeid tot het anthem van de Aalsterse werkmens. Of in elk geval een waardige opener voor Oasis’ Don’t Look Back in Anger. Tijdloze thema’s als spagen, drinken, kleurloze pis, een slecht verteerd pak friet, maandagochtenden en zwarte gaten: wie kent ze niet? De kolkende zaal maakt plaats voor een pandemonium. In de aansluitende signeersessie krabbelt het hiphoptrio zich een tienbeurtenkaart naar de kinesist.

Buitengewoon

Ervaring

Buitengewoon kruipt zich voor vijf euro een weg naar je platenkast. Pour la petite histoire: dat is (tenzij mijn langetermijngeheugen me een loer draait) exact het bedrag dat Ruben op zak had toen een patjakker hem op een Gentse lentenacht in 2010 een stuk gebroken glas voor de neus hield. Je hebt zo van die mensen voor wie Grand Theft Auto V spelen niet volstaat en statiegeld niet van tel is.

Levenslessen zijn er om door je lijf te laten sijpelen. Ervaring. Sommigen dreigen iemand neer te steken voor enkele muntstukken. Anderen maken gewoon een mixtape. Buitengewoon.

(Fotocopyrightshizzle: Alec Vercruyssen)

Het ga je goed, Marshall Shredmaster

Marshall en luide gitaren. Een standvastig huwelijk. Een beetje zoals Thom Yorke en zijn linkerlodderoog. Yorke kennen we natuurlijk allemaal als de neurotische frontman van Radiohead. Het handvol ongelikte beren dat Radiohead nog niet kende, kent ze ondertussen wel door de triomferende passage van Tom De Man in The Voice van Vlaanderen.

Thom Yorke

Uit de kluiten gewassen scumbags

Ik namedrop die jongen hier even, omdat zoiets altijd goed is voor de hits van mijn blog. Want laten we wel wezen. Het is niet dat Geen zuurkool als ontbijt de duizenden trouwe lezers zomaar voor het uitkiezen heeft.

Uitgezonderd die twee zeldzame keren dat ik eens de eigen navel laat voor wat het is – een door mijn oude man ietwat slordig van de navelstreng afgeknipt knopje op de archeologische site van wat tien jaar en minstens evenveel kilo’s geleden een indrukwekkende sixpack was – en schrijf over Aalsterse artiesten zoals bovengenoemde De Man en het Meerse hiphop fenomeen Gewoon Ruben.

Kronieken die handelen over uit de kluiten gewassen scumbags die menen hun tijd te kunnen doden door tot bloedens toe op mijn bijdehante smikkel te slaan, doen het overigens ook lang niet slecht in de Google Analytics-statistieken. Duizelingwekkende bezoekersaantallen waar een beetje online marketeer een arm, dan wel een stukje ingegroeide teennagel voor te veil zou hebben.

Verschrikkelijk

Hoe dan ook. Ik kan niet altijd naar de hemelenpoorten klauwen op de rug van anderen. Soms moet er ook op eigen kracht geblogd worden. Daarvoor zoek ik de mosterd bij Marvel en Donald Duck-strips, snipperdagen met mijn missus, de kookkunsten van mijn lieve moedertje, Latijnse spreuken, de gapende, maar niet helende wonde die de split van Oasis in mijn hart heeft geslagen, mijn slabakkende schrijverscarrière, de nooit meer terugkomende zomer van 2001, de backcatalogue van de Manic Street Preachers, het zwarte goud (in vloeibare vorm: koffie, in vaste toestand: vinyl), het fors onderschatte muziekgenre genaamd punkrock en natuurlijk ook effectpedalen.

Marshall Shredmaster

De alerte pedalgeek had door de Marshall en Radiohead verwijzing uiteraard al lang in de smiezen dat de Marshall Shredmaster le plat du jour betreft. Radiohead heeft door de jaren heen vele muzikale gedaantes gekend. Doorheen alle era’s was er sinds, het inmiddels door de band verguisde, Pablo Honey één constante in Jonny Greenwoods – Radioheads belangrijkste snarenplukker – gitaarsound: de Shredmaster.

Jonny Greenwood

Ziedaar het eerste voordeel van een Shredmaster. Ze zijn onverwoestbaar. Goed, hun batterijklepjes durven al eens sneller de benen te nemen dan bondscoach George Leekens bij het Belgisch voetbalelftal. Maar verder? Niets op aan te merken qua levensduur.

IJskoude duvels

Geluidsmatig verdient dit effectpedaal wel enkele opmerkingen. Allereerst de naam. Ik zou hun balletlessen niet willen betalen, de misnoegde kopers die hun gal spugen omdat er maar bitter weinig te shredden valt met een Shredmaster.

Het pedaal heeft namelijk helemaal niet zoveel John Petrucci-, Yngwie Malmsteen-, Jason Becker – laten we vooral Jason Becker niet vergeten, hombres – shredwaardige gain in huis als zijn naam doet vermoeden. Sterker nog, de gaincontrol begint pas voorbij twaalf uur haar werk – voor die 95 % lezers die niet met gitaareffecten bekend zijn: ik bedoel wanneer de knop half opengedraaid is – te doen. Geen idee wat ze in de lagere standen uitspookt. IJskoude Duvels drinken in de vroege zomerzon, gok ik.

Marshall Shredmaster

Met de distortion royaal voorbij drie uur opengesmeerd en de nodige, niet van frustraties en ongeduld gespeende hokus pokus aan de bass-, treble- en contourknoppen, valt er een aangename, tot zelfs cruciale leadsound uit te toveren. Kenners spreken in dit verband weleens van een “Marshall in a box sound”. Wat op zich niet zo verwonderlijk is. Gezien het om een fuckin’ metalen doos met Marshall opgedrukt gaat.

Marshall bracht de Shredmaster, samen met de subtielere Bluesbreaker en Drivemaster, begin jaren 90 op de markt. Enkele jaren daarvoor had de Amerikaanse versterkerreus al de Guv’nor gelanceerd. Over de Guv’nor heb ik in het verleden al genoeg geluld. Geïnteresseerden verwijs ik dan ook graag naar deze link.

The legacy

Midden jaren 90 rolde de laatste Shredmaster van de fabrieksband. Geen drama, want je kon ze nog steeds voor vijf tientjes op eBay scoren. Sinds enkele jaren wisselen ze voor bedragen van drie cijfers van eigenaar. Dat heeft alles te maken met die Jonny Greenwood. Wikipedia beweert dat Kevin Shields, van het toch wel ongelooflijk goede My Bloody Valentine, eveneens een notoire Shredmaster-gebruiker is. Dat is een compleet van de pot gerukt gerucht. Het maakt er de tweedehandsmarktwaarde van een Shredmaster niet minder op.

JH-1 Jackhammer

Na de eeuwenwisseling kreeg de Shredmaster opvolging van de JH-1 Jackhammer. Geluidsmatig heeft die laatste meer hi-gain in huis. Een erg onderschat pedaal overigens, die Jackhammer. Daarnaast zijn er verschillende clones in omloop. De Hell Razor HR-1 zou een goede surrogaat Shredmaster zijn. Ook het circuit van het Visual Sound Jekyll and Hyde distortionkanaal zou aardig in de buurt van het origineel komen.

Nieuwsgierig naar de hele Greenwood-hype, tikte ik in de lente van 2013 een exemplaar op de kop op markplaats.nl. Hoewel het echt een stoer pedaal is, waarmee je op de koop toe inbrekers de misdadige fontanel kan mee inslaan, werden we nooit echt vriendjes. Kwatongen die me al eens live aan het werk zagen, zullen zich allicht luidop afvragen of er überhaupt muziekapparatuur bestaat waar ik wél vriendjes mee kan worden. “In der Beschränkung zeigt sich der Meister”, zei J.W. von Goethe altijd.

J.W. von Goethe

Smartgeld

Volgende week verlaat mijn Shredmaster het theater. Een gebeurtenis waar zoals altijd wat weemoed mee gemoeid is. Een beetje zoals wanneer een dikke vette Zuid-Italiaanse mama haar oudste zoon naar het geïndustrialiseerde noorden ziet vertrekken. Ik sterk me in de gedachte dat de afgetrapte rakker eindelijk iets anders mag doen dan stof vangen.

De gelukkige koper is een dertiger uit Luik die er op zestienjarige leeftijd zijn eerste muzikale mayhem mee uitperste. Maar hoe gaat dat? Je wordt ouder, zwicht voor de sirenenzang van multi-effecten en digitale rackgear. Altijd spijt gehad dat hij hem van de hand deed. Blij dat ik die nostalgische leemte kan vullen. De harde flappen steek ik met dankbaar genoegen in mijn zakken als smartgeld.

Waarom ik 2000 Romeinse munten uit mijn hoofd ken

Een tijdje geleden speelde mijn goede maat Ruben Haegens in de Cosa. Een hoogdag. Want als geen ander schetst deze poète maudit de troublesse van deze klote eeuw, die onder geschiedkundigen te boek staat als de 21^ste sedert een langharige zwerver zich krijsend uit de schoot van zijn moeder in deze wrede wereld stortte. Tussen ons gezegd en gezwegen: dat zou die langharige zwerver zich nog duchtig beklagen, want rond zijn 33^ste werd hij door een stelletje overijverige Romeinen aan het kruis genageld.

Gewoon Ruben

Maar laten we vooral niet te ver van de essentie afwijken. In zijn verbaal gevecht met de allesbehalve plezierige samenleving krijgt Ruben – die zich op het podium ook wel eens ‘Gewoon Ruben’ laat noemen – rugdekking van zijn breedgeschouderde broer Maxim, een man tegen wiens vuist je liever niet wil lopen, en DJ Darc, een nom de plume van mijn andere goede maat Thierry Van Ransbeeck.

Ik maak er altijd een erezaak van om geen optreden van Gewoon Ruben te missen. Omdat ik hem goed vind. Maar ook omdat ik nu eenmaal geen zin heb om tegen de vuist van hogergenoemde Maxim te lopen. Verzachtende omstandigheden waren er die keer dat ik met mijn missus het Kroatische eiland Hvar rondtrok en tussen de lavendelbloemen, rode wijn, gekke oude wijven die ons kost wat kost een Zimmer wouden aanbieden, en de ondergaande zon tevergeefs hoopte dat we er altijd zouden blijven. Een beetje zoals Leonardo DiCaprio en zijn gestoorde vrouw in Inception.

Hvar

Dat was helaas niet mogelijk. Het positieve aan de zaak, is dat ik daardoor dus geregeld mijn goede maat Ruben op het podium kan zien. Ruben en ik hebben er dan ook samen aardig wat jaren op zitten. De gemene deler: het leven en onze papieren strijd er tegen. We koesteren het besef dat je de muze niet kan dwingen. Al houdt dat ons beslist niet tegen om haar af en toe een flink pak lappen te geven.

‘Was’t wat ca va?’, vroeg Ruben na het optreden. ‘Altijd’, zei ik, terwijl ik vervelende persmuskieten, krolse groupies en een handvol zwakzinnige fans op afstand hield. ‘Maar je hebt Billy the Kid niet gespeeld. Doodzonde is dat.’

Billy the Kid

In Billy the Kid vertelt Ruben over het gelijknamige tragische personage, bekend van de verhalen uit de Far West. De rapper op zijn best. Hij oordeelt niet, maar legt zijn begripvolle vinger op de zere plek. Billy the Kid had gewoon een mentor nodig. Mentoren zijn belangrijk.

Ik had het geluk er een paar te kruisen, in deze sentimentele bedrijvigheid die ik als ik in een goede bui verkeer als ‘het leven’ zou omschrijven. Eerst waren er de punkers. Ze leerde me dat niets het opgroeien zo dragelijk maakt als naar punkrock luisteren. Hoe ik potige gabbers uit de Handel moest verschalken wanneer ze na school op mijn muil sloegen omdat ik nu eenmaal een idioot kapsel had, dat leerden ze me dan weer niet.

The Casualties

Later kwamen de leraressen Nederlands. In tegenstelling tot hun collega’s van Fysica, Wiskunde, Chemie, Frans, Duits, Engels, en eigenlijk elk vak op het verwaarloosbare Geschiedenis, Esthetica en Lichamelijke Opvoeding (wanneer ik het geluk had dat het eens zwemmen in plaats van die eeuwige klote voetbal was) na, zagen ze iets in me. ‘Blijf schrijven, jongen’, fluisterde mevrouw Van Mulders me met vochtige ogen toe, toen ik eind juni 2005 de poorten van het klein college voorgoed achter me toe trok, maar niet alvorens me flink in de gratis drank van de proclamatie te storten.

Schrijven heb ik sindsdien altijd gedaan. Maar er moest ook een diploma gehaald worden, natuurlijk. Jammer genoeg lag de weg naar de Master Geschiedenis bezaaid met weinig bezielde professoren. Of ik nam de moeite niet om ze te waarderen. Die kans is groot, want deze ondankbare aap haalt wel vaker zijn neus op voor mensen die het goed met hem voor hebben.

Ik heb wel degelijk over deze kleine fuckers hier

In mijn masterjaar veranderde alles. Dat was helemaal te danken aan de heren Verboven en Zuiderhoek. Twee vakmannen die als geen ander de Klassieke Oudheid in de vingers hadden, en er niet voor terugdeinsden om deze kennis met anderen te delen. Tot op vandaag ken ik daardoor 2.000 Romeinse munten uit mijn hoofd en heeft geen enkel Latijns grafschrift geheimen voor mij. Jammer genoeg vallen daar geen prijzen mee te rapen.

Toch zal ik tot op de dag dat ik – omringd door mijn kinderen, kleinkinderen, mijn wondermooie missus op wie de jaren maar geen vat schijnen te krijgen en onze dikke oude huiskat Kwabberd de Poes – afscheid neem van dit leven en de talrijke geschenken die het me gaf en die ik al te vaak met een dikke fluim beantwoordde, geen sikkepit spijt hebben van mijn studiekeuze. Voor altijd van harte, mentoren van me. Als ik een Teenage Mutant Ninja Turtle was, dan waren jullie Meester Splinter.