Het is 2002 en ik maak me zelf wijs dat ik multicultureel ingesteld ben. Omdat ik toevallig op een blauw maandag Sandinsta! van The Clash ontleende in de Aalsterse stadsbibliotheek. Goede plaat, daar niet van. Maar verder doe ik vooral aan muzikale navelstaarderij. Als het geen punk is, lust ik het niet. Oasis en Iron Maiden even niet meegerekend.
Daar zal snel verandering in komen. Want in de lessen Latijn zit ik naast Jason. Een jongen die broeken draagt waar je het hele Afrikaanse continent in kan onderbrengen en naar Wu Tang Clan en 2Pac luistert alsof de duivel er mee gemoeid is.
Zo krijg ik op een dag Holler If Ya Hear Me– de eerste single van het sublieme Strictly for my N.I.G.G.A.Z. – te horen.
Pump ya fists like this
Holla if ya hear me – PUMP PUMP if you’re pissed
To the sell-outs, livin it up
One way or another you’ll be givin it up, huh
Op het moment besef ik het nog niet, want ik heb wel andere zaakjes te regelen. Emmers Fructis-gel in mijn haar smeren en zorgen dat de gabbers van de Technische me niet voor een derde dag op rij in elkaar rammen, bijvoorbeeld.
Maar achteraf zal blijken dat deze kruisbestuiving een wijze levensles was. Ik zal mijn oogkleppen afnemen en de hiphopmuziek omarmen. ’s Avond, wanneer ik nieuwe patches van de Dead Kennedys en The Exploited op mijn jeansjasje naai, luister ik naar Holler If Ya Hear Me.
Enkele weken later zal mijn Spaanse klasgenoot Manuel Cano Ruiz me de Gipsy Kings, Tomatito (Spaans voor ‘klein tomaatje’, heb ik me laten vertellen) en Tijeritas voorstellen. Vanaf dan weet ik het zeker. In mijn boot is er plaats voor elke vorm van muziek – maar One Direction kan toch lekker verzuipen.
Daarom luister ik tot op vandaag zowel naar de beukende NY hardcore van Sick of it All als de smoothe popsongs van de obese volksmenner Robbie Williams. Want muzikale diversiteit neem je heel je leven mee.
Geen zuurkool als ontbijt 