Nooit zal de toekomst me in haar ketenen slaan

De tijd vliegt voorbij als een tierelier en je moet al Usain Bolt heten om haar bij te benen. Gisteren zat ik nog gezellig mijn knikkerbuit te tellen na een alweer lucratieve werkdag op de speelplaats. Vandaag moet ik me in zeventien bochten tegelijk wringen om te overleven in de digitale wildernis.

Een boze droom

Dat van die knikkers is overigens een metafoor. Was ik maar mijn knikkers aan het tellen. Dan lag Be Here Now van Oasis net in de platenbak van de Free Record Shop – dan was er überhaupt zelfs nog sprake van een Free Record Shop, begon er zo meteen een nieuwe aflevering van Xena: Warrior Princess op tv en kreeg ik een glas water en een aai over mijn bol van mijn lieve moeder met de geruststellende woorden dat dit hele volwassen leven maar een boze droom was.

Back to reality. Daarnet vond ik een mailtje van Microsoft in mijn inbox. De onheilspellende subject line – marketeerslang voor het heel wat minder fancy ‘onderwerptitel’ – joeg me terstond de daver op het lijf. ‘Op 8 april 2014 stopt de technische ondersteuning van Windows XP.’ Mijn god. 8 april al. Nog maar enkele weken alvorens hackers aller landen als de wiedeweerga mijn geliefkoosde desktop binnendringen!

Mijn maag kromp samen. Angstzweet spoot met hele geisers uit elke porie van mijn iets te goed doorvoede lijf. De laatste keer dat ik me in zo’n benarde situatie bevond, was toen de HR-consulente van Test-Aankoop enkele weken geleden out of the blue tijdens het sollicitatiegesprek naar Frans overschakelde. Die avond schreef ik in mijn, met stickers van Captain America, Freddy Maertens, Frank Turner, Pretty Whores en andere punkrock coryfeeën beplakte, dagboek: ‘nooit meer lichtvoetig voor tweetalige functies solliciteren’ & ‘praten met een Jean Reno-accent genereert geen gunstig hefboomeffect.’

Terug naar die Windows XP. The powers that be van Microsoft hebben dus besloten er de stekker uit te halen. Wat nu geblazen? Hoe beveilig ik mijn onvoltooide toekomstige bestsellers?

Ik heb het natuurlijk over de kladversies van de pikzwarte graphic novel Beanical Man, de ontroerende Bildungsroman De jongens uit de Van Hulthem Straat, The Isle of Man’s niet-geautoriseerde bandbiografie Telecasters & Tequila, het kookboek Lekker vegetarisch koken voor schrale batsers – het begin van een hegemonie in de non-fictie boekentoptien die zelfs Pascal Naessens’ palmares doet verbleken, het kinderboek Opa ik wil ook een snor – een keihard verhaal over aanvaarding, het kleinkind in kwestie betreft immers een meisje, mijn muzikale memoires getiteld 10 shitbands waar ik totaal uit de maat baste, het sciencefiction werk Hoe ik eindelijk een cent overhield aan Café Rouleur, enkele filmscenario’s die ik strikt geheim houd – tenzij ik me met een koude Duvel voor mijn neus in een of ander Aalsters café bevind en een toevallige passant de pech heeft dat het klokje voorbij de 12 p.m. gepasseerd is en ik begin te lullen zonder dat er ooit maar een einde lijkt aan te komen, en ten slotte ook nog een stuk of 1.568 gedichten waarvan, alle werkijver en Weltschmerz ten spijt, maar een achttal echt het lezen waard zijn.

Gezellig aan het werk op mijn desktop

Het antwoord is heel simpel. Door voor een prikje (lees: een rib uit het lijf, want denk maar niet dat deze ouwe knar van een pc compatibel is met deze hightechsoftware) over te stappen op Windows 8.1. Versie 8.1. al godbetert! Die zelfbewuste robots zitten niet stil! Kennelijk heeft Microsoft afgelopen decennium besturingssystemen zitten uitpoepen aan een snelheid waarmee hipsters van muziekgenre wisselen.

Cyroslaap

Hoe kon ik dit toch gemist hebben? Lag ik al die tijd in een cryoslaap? Was ik zo naïef, denkend dat Windows XP tot het bittere einde der tijden aan mijn zijde zou staan – iets wat ik 12 kilo geleden ook nog van mijn metabolisme dacht? Het moet wel. Ik heb dan ook een oude ziel. ‘En de eetlust van Jabba the Hut’, zou mijn missus hier liefkozend aan toevoegen. Mocht ik niet zo afhankelijk zijn van het internet, ik schreef op een Remington typemachine.

Echter, als ik het extreemlinkse krantenjournaille in Vlaanderen zo een beetje mag geloven, dachten wel 599.999 gelijkgestemde zielen er ook zo over. En met die hartverwarmende gemeenschapsgedachte houd ik me opnieuw een dag staande alvorens de smartphonezombies me naar hun ondergrondse kampen slepen.

Het valt best mee om vegetariër te zijn

In lang vervlogen tijden besloot ik vegetariër te worden. Hoe lang vervlogen precies? Laat ons zeggen dat in die dagen niemand raar op keek als dieren hun muil opentrokken en er daarbij nog eens allerlei praat uit kwam. Ja, dat waren me nog eens tijden.

Puberclichés

Rondlopen in veel te grote T-shirts van groepen die nog een echte ziel hadden — al bestond daar bij Limp Bizkit al eens enige twijfel over. Je laatste fortuin in Mobistar-beltegoed steken opdat die Nokia 3310 toch weer een dag of twee operationeel was.

Iedere avond een streepje op de kalender afturven in afwachting dat The Two Towers, het tweede deel van Peter Jacksons The Lord of the Rings-trilogie, eindelijk op 18 december 2002 in de bioscoop zou komen.

Hoe kon ik nog meer aan het cliché van een langharige puisterige puber beantwoorden, dan door vegetariër te worden? Inderdaad. Dus uit het niets bande ik de consumptie van vlees, vis, gevogelte en het hele scala aan slijmerige schaaldieren uit mijn leven. Meer dan een decennium later heb ik daar nog steeds geen sikkepit spijt van.

Ska doen

Goed, af en toe raak ik wel eens verzeild in discussies met lastposten die tot vervelens toe naar mijn motivatie blijven polsen. Want mensen die per se ska moeten doen heb je altijd en overal.

En met ska verwijs ik niet naar het muziekgenre, waarbinnen godfathers als Madness en vele golven later ook plezierige bands zoals The Aggrolites de fakkel hoog houden. Neen, ik heb het over de uitdrukking ‘ska’. Een tussentaalbegrip dat vooral in de Aalsterse punt van de marginale driehoek Aalst–Ninove–Geraardsbergen courant gebruikt wordt.

Verder zijn er natuurlijk nog de onuitroeibare vooroordelen. Variërend van usual suspects als ‘Hoezo, een vegetariër eet geen vis?’ en ‘Als het niet voor de beestjes is, waarvoor dan wel?’ tot ‘Hoe komt het dan dat je er zo vet bij staat, vegetariërs zijn toch altijd slank?’

De keerzijde van de medaille

Voorts moet je ook voortdurend op je hoede zijn dat je met je zatte kloten niet in een pizzapunt Prosciutto bijt op een of ander folklore festival zoals de Gentse Feesten. Fastfoodkramen koesteren namelijk meer sardonische gevoelens jegens hun klanten dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Maar verder valt het allemaal heel goed mee.

Al zal Jolien, mijn missus, er aan toevoegen dat het toch lang niet altijd een pretje is om samen te leven met zo’n balorige, koppige, halsstarrige, plantenetende loeder als yours truly.

Al was het maar omdat artisanaal gemaakte kruidige selderspread er nu eenmaal ongelofelijk goor uit ziet. Of omdat ze op vakantie weer eens heel wat leuke steakhouses en lekkere paellaschotels voor twee door haar neus ziet geboord worden.

Er staat een hoge prijs op het vrijwillig delen van je leven met mij. Iemand, geef dat meisje snel een levensgroot bronzen standbeeld.

Rise, vegetables, rise!

Maar er is ook goed nieuws. De laatste jaren schieten de vegetarische etablissementen als paddenstoelen uit de grond. Neem nu Gent.

De schone Arteveldestad waar ik mijn twee, achteraf bekeken niet bijster lucratieve, masters Geschiedenis en EU-studies haalde, staat bekend als de derde vegetariër-vriendelijkste stad van Europa.

Alleen Berlijn en Praag doen het beter. Die podiumverdeling is niet zo heel gek natuurlijk. Berlijn stikt namelijk van de stinkhippies. En als je ooit gezien hebt welke vleesgerechten ze zoal in de Tsjechische hoofdstad op de menukaart durven zetten, is die eerste plaats nu ook weer niet zo heel verwonderlijk.

De Petrus & ’t Krawietelke

Hoe dan ook. Sinds kort biedt het gezellige eet- en praatcafé Petrus elke dag een verse vegetarische dagschotel aan. Dat lieten mijn missus en ik ons geen twee keer zeggen. Een leuk detail aan de Petrus, is dat Tom Lievens er in de kookpotten roert. Gentse studenten kennen dit heerschap natuurlijk als de sympathieke barvader van ’t Krawietelke.

De mooie herinneringen die me bijblijven aan avonden in deze sfeervolle kaberdoes vallen met geen pen ter wereld te vatten. Al doen krachttermen als ‘zatte klap’, ‘lallen & lullen’, ‘peken, sjaak, ’t was den Long Island Iced Tea’ en ‘Laurent Claes bengelt weer aan een bierton’ al een verdienstelijke poging.

Daarnaast kan je er tot op vandaag iedere maandagavond klokslag 21u30 de beste bands in wording zien spelen. Al is het Krawietelpodium niet altijd een garantie op eeuwige roem.

Waar wacht je op, lamlendige Schueremans?

Want waarom vertikt die Herman Schueremans het jaar na jaar om de Zweedse punkrockgroep Pretty Whores op te bellen?

Waar blijft die gouden plaat voor het fantastische Radical Myths van Believo!?

Waarom moet Major Cobblestone tegenwoordig voor een schijntje in een bescheten caravan spelen op boerenkermissen zoals Blender Festival?

Hoe komt het dat ik nog geen vette cheque ontvangen heb om de geautoriseerde biografie (voorlopige werktitel: Telecasters & tequila) van The Isle of Man te schrijven?

Dit gezegd zijnde. De groenteburgers van de Petrus zijn erg lekker.