In een betere wereld zou Oasis nog samen zijn en mijn Facebookstartpagina enkel volstaan met statusupdates van Horatius (de man achter de onsterfelijke woorden Nunc est bibendum), dagelijkse krantenstrips van Casper & Hobbes, foto’s van afgetrapte Japanse effectpedalen uit de jaren ’70 en YouTube-clips van, ik zeg maar wat, Social Distortion ten tijde van hun Sick Boys-tournee.
Nunc est bibendum, nunc pede libero pulsanda tellus, nunc Saliaribus ornare pulvinar deorum tempus erat dapibus, sodales.
Jammer genoeg zie ik die dingen zelden op mijn startpagina verschijnen. Nooit, nu ik er zo even over nadenk. Ik ben daarentegen wel perfect op de hoogte van het aantal kilometers dat verschillende personae uit mijn kennissenkring wekelijks lopen en fietsen, waar en met wie ze het mooie weer maken, wat ze zoal opvreten aan vettigheid en delicatessen, en achter welke politieke vlag ze marcheren.
Boter op mijn hoofd
Pas op, ik heb ook wel wat boter op mijn hoofd. En het gaat om meer dan een vlootje Becel Pro-activ. Zelf spam ik namelijk te pas en, mijn vijanden kunnen het unaniem beamen, vooral te onpas met links naar artikels op hemelbestormende websites zoals Supercalifragilistic, Café Rouleur, en natuurlijk dit blog van deze zelfverklaarde antiheld tegen wil en dank.
Nochtans val ik niet graag mensen lastig. Want zelf word ik ook niet graag lastig gevallen. Tenzij het de aanbellende scooterboy van Pizza Vega betreft, natuurlijk. Of een van de sympathieke obers van mijn stamcafé de Cosa Nostra. Of mijn lieve moedertje met haar onvolprezen zelfgemaakte humus.
Maar op deze zeldzame uitzonderingen na, laat deze knaap liever niet met zich ringeloren. Jammer genoeg geeft niet iedereen gehoor aan deze hartwens. De sommeerders van de RVA, om maar een voorbeeld te noemen.
Wat is er van mijn Facebookaquarium geworden?
Maar terug naar dat spammen op Facebook. Artikels (content, in de woorden van fancy marketeers die denken dat ze het warm water hebben uitgevonden omdat ze toevallig wat meer Engelse begrippen kennen dan de doorsnee sterveling) delen op sociale media is noodzakelijk, omdat de lezers nu eenmaal niet op mijn rug groeien.
‘Wat groeit er dan wel op die gespierde achterkant van je, als we zo vrij mogen zijn?’ Nou, het begin van wat ooit een imponerend bos rughaar zal worden, tenzij de ongenadige pincet van mijn missus daar anders over denkt.
Nee, wat me stoort, is dat Facebook, ooit begonnen als dat grappige ding waar je één keer per week vissen voor iemands virtueel aquarium kocht, steeds vaker gekaapt wordt voor de politieke zaak. Er hangt precies iets in de lucht. Moest ik niet beter weten, ik zou verdorie denken dat er een of andere verkiezing zit aan te komen.
Profileringsdrang
Verkiezingen gaan onvermijdelijk gepaard met profileringsdrang. Zelf ben ik, je hebt het nu eenmaal het hart van een balorige veertienjarige punker of je hebt het niet, van mening dat politiek een black box van bullshit is. Nochtans heb ik me, in een nu ook niet zo heel ver verleden, uitvoerig verdiept in de studies van geschiedenis en politiek.
Zo had ik op een dag het geluk het vak Belgisch federalisme te volgen bij de notoire Carl Devos. Dit heerschap staat ook wel bekend als de schrik van de eerstejaarsstudenten Politicologie. Dat doet hij door de bange schapen vragen te stellen als ‘Wat is macht?’, en duizend pagina’s en 24 lessen in zijn handboek later weten ze het nog niet.
Toch kan je vlotjes zestien op zijn examen halen zonder ooit naar het auditorium te gaan. Neem het van mij aan, die angst is een tikkeltje overroepen. Persoonlijk heb ik statistiek altijd veel griezeliger gevonden. Maar wie ben ik? Een arrogante aap die nog geen matrix zou herkennen als ze op zijn bord lag.
Cut the twattycrap
Hoe dan ook. Vandaag zei die ex-professor van me iets interessant op de website van Knack: ‘Het verkiezingsdebat gaat over teveel onnozelheden.’ Ik geloof hem. Zoals ik wel vaker meega in de woorden van mollige intelligentsia. Mensen die goed in het vlees zitten, spenderen immers weinig tijd aan sport, waardoor er meer kostbare uren overblijven om wijsheid op te doen. Been there, done that.
Laten we daarom alle twattycrap weggooien, zoals Rafiki met Simba deed aan het begin van The Lion King. En hopen dat 25 mei snel achter de rug is. De firma dankt u.
Geen zuurkool als ontbijt 