Een wereld van soep.

Het was een doodgewone zondagmiddag. Mijn missus was nog niet op het appartement. Dus deed ik wat ik altijd doe op een doodgewone zondagmiddag. 37 keer naar Motorcycle Emptiness van Manic Street Preachers luisteren. Gevolgd door Franco Un-American van NOFX.  En daarna mag Everyday is like Sunday van Morrissey het gulden triptiek afsluiten. Want je moet deze simpele boerenlul niet vertellen wat goede muziek is.

Tussendoor schreef ik wat op mijn laptop. De eeuwige roem zal me namelijk niet zomaar in de schoot geworpen worden. Het is ploeteren tot de dag dat Disney met grof geld over de brug komt om mijn kinderboek Opa, ik wil ook een snor te verfilmen.

Een ontroerend relaas over — ik verzin het niet — een jochie dat een snor wil. De tragedie zit hem in het feit dat hij helemaal geen plezierige Schnurrbart kan laten staan. Een herkenbaar verhaal. Want wie zou nou geen vrolijke snor onder zijn neus willen? Ik heb er alvast één en Bruno Tobback mag me kraken als ik ze ooit afscheer.

De jongens uit de Van Hulthemstraat

Lukt het daar niet mee, dan toch wel met De jongens uit de Van Hulthemstraat zeker? Een coming-of-age roman over een jongen van 21 die in Gent de tijd van zijn leven beleeft. Dat komt omdat hij met zijn maten elke avond de nacht in lichterlaaie zet.

Of toch de plaatselijke horeca, zijnde ’t Krawietelke, den Backdoor, café Boom boom en — we gaan er geen doekjes omwinden — de Pi-nuts. Ja ja, zulke avonturiers maken ze niet meer vandaag de dag.

Daarnaast schrijft de jongen ook flink wat karamellenverzen. Daar wint hij tot tweemaal toe Departuur mee, de literaire wedstrijd van UGent. Daar zijn de filoboys en filomekes niet bepaald blij mee. Misnoegd schreeuwen ze dat het een schande is dat een vieze historicus die amper kan articuleren het gouden plak kaapt.

J.D. Salinger

Dat laat die vieze historicus hem geen twee keer zeggen. Prompt drinkt hij op de prijsuitreiking de halve frigo in de backstage leeg. Want je kan de jongen wel uit Aalst halen, maar je haalt Aalst niet uit de jongen. Bij dit alles wenst de professionele jury hem een hoge vlucht toe. Jammer genoeg komt zijn carrière nooit helemaal van de grond.

Dat komt omdat hij plotsklaps het zot in zijn kop krijgt. Hij stopt met aan poëziewedstrijden deel te nemen. Vermoedelijk heeft die onverwachte ommezwaai te maken met het feit dat hij net J.D. Salingers biografie van Ian Hamilton achter de kiezen had.

Want die Salinger was een mensenschuwe gek die niet bepaald een hoge pet op had van roem. Een nobele gedachte. Maar nobele gedachtes kan je niet tussen je boterham plakken.

‘Suffe beer’

Daarom neemt de jongen op zijn 26ste opnieuw de pen ter handen. Want het is het enige wat hij kan. Naast lallen, lullen, praatjes maken, snurken als een holenbeer, de economische crisis uitleggen aan al wie het niet horen wil, aan zijn gat krabben en eieren bakken natuurlijk. Maar verder? Onze held kan niet eens de digitale tv aanzetten zonder hulp van zijn missus. ‘Suffe beer’, zegt ze dan.

Het valt niet mee om een man met een vork te zijn in een wereld van soep. Maar Liam Gallagher is er wel beroemd mee geworden. En met die woorden van troost houden we nog even stand.